4 Haziran 2007 Pazartesi
...zaman tükenmeden...
Bu sene oda arkadaşlarımdan biri mezun oluyor -tabi oda da sekiz kişi olarak koloni halinde yaşadığımızı ek bilgi olarak sunmak istiyorum - onun tez stresi, son dönemi, son sınavı,son dersi derken gün geldi ve çattı kepini almaya gitti okula.. Odaya geldiğinde elindekileri sallayarak gözleri ıslak ıslak tebessüm etti.. Koşarak -ki oda küçük olduğu için iki adımda yanına geldim- sarıldım ve kepi hemen aktım.Aklıma küçüklüğüm geldi yine aynı çocuksuluğum üstümdeydi gelinlik giyme heyecanı gibi bir şeydi benim için.. Seneler ne de çabuk geçiyor aslında daha dün tanışmış gibiydik ve o şimdi gidiyor:( Tezinin önsözünde bana da teşekür etmiş..İlk okuduğum gece çok duygulanmıştım ağlamaya başladıktan sorna kızları da ağlatmıştım..Sanırım ne kadar şikayet etsek de anımıın kıymetni bilmeliyiz ünkü asla geriye dönüş yok.. Özlenen o güzel günler sadece acı evriyor dönüşü olmadığı için...
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
3 yorum:
sen benim kepli fotoğrafımı kesmiştin yaa.. hatırladın dimi, hala kızgınım sana haberin olsun :(
once yazıı okudum bende dyugulandım.
sonra turshunun yorumunu okudum ve guldum:)) aklına ne gelmiş.
ama o anıları hatırladıın zaman insanın canı acımaz ya aksine mutlu olursun böle arkadaşalara sahib olduun için.
isganbilabi,turshunun aklına zaten bnmle ilgili pek güzel anı gelemz nedense:)Onuun yüzünden başbelası bir insan olduğumu falan düşünmeye başladım hatta..Buarada üstten aldığım dersin sınavına girdim bugün,sınıfta çoğunluk mezun olacağı için onların son sınavlarıydı birer birer kalemlerini kırıp çıktılar sınavdan.Nasıl canım çekti anlatamam..Ama onlar pek bi üzgün görünüolardı aslında..Buarada bn de milleten kırık kalem dilenmekle mesguldüm..
Yorum Gönder