...

Dudakların yalan söylemeye başladığı anda gözlerin kaçıyordu gözlerimden.Neden ya da kimden korktuğun belliydi 'BENDEN'..
Ama her şeyin en az snein kadar iyi biliyordum gözlerini kaçırırken...Keşkeler,nedenler ve niçinler dolu beynimin labirentindekaybolmuş,çıkış aramaya gücüm bile kalmamıştı soğuk kış gecesinde.kışları svemiyordum hava erken karardığı ve hep bir melankoliklik taşıdığı için.Oysa karanlık bizim için güzeldi.Birbirimizi görmemek için..Yaralarımız kabuk bağlayana kadar..Unutmak mümkün değil ama değişene kadar...
İnsanlar unutmazlar,
ama
değişirler...
Gün geceye döner
kar güneşe...


Arkadaşlar,başlığı siz koyun:)yorum bölümünde paylaşalım:)